سلام حميد؛ بهترين دوست و همكلاسي من. نمي دانم چرا با من قهري؟ من تو را خيلي دوست دارم و مي خواستم توي همين روزها حرف هاي دلم را باتو بگويم. اما نشد. مي داني چرا؟ چون تو دلم را شكستي! راستي يادت هست در يكي از روزهاي سرد زمستان ،وقتي كه من خيلي سردم بود تو دستكش و كلاهت را به من دادي؟ من هيچوقت آن روز را فراموش نمي كنم. اين روزها كه سال تحصيلي به پايان مي رسد، شايد ما از شهر شما برويم اما هيچوقت ياد تو از دل من بيرون نمي رود. از تو مي خواهم كه مرا ببخشي، آخر من مي خواهم با خاطره ي خوبي از تو خداحافظي كنم. هيچوقت مرا فراموش نكن همچنان كه من تورا فراموش نخواهم كرد. خداحافظ دوست مهربان من

- زانيار                     

نوشته ي فوق بخشي از نامه ي زانيار بورنگ دانش آموز كلاس پنجم به دوست خود حميد سليماني در اواخر سال تحصیلی 90-91 مي باشد.